Mówiłam mu już o tym ale nwm czy to tam było napisane. Też tak nie głupio pytać kogoś o komplementy? Wyglądało to dla mnie samolubnie więc się nie odzywałam jeśli chodzi o inne kwestie, też zachowywał się wobec mnie trochę chłodno, ja często mówiłam mu coś miłego więc oczekiwałam, że się odwdzięczy, a on poza tym był pierwszym przyjacielem jakiego w ogóle znalazłam, z którym gadałam o prywatniejszych sprawach. To było jeszcze wtedy jak miałam złe relacje z rodziną i też mnie bito kiedyś, dzieci robiły że mnie żarty, więc w sumie nie miałam się do kogo zwrócić o pomoc. I gdy w końcu znalazłam kogoś takiego jak on, to już miałam kogoś w życiu i nie byłam sama. Też to co robię jest moim dużym marzeniem, ale nie o same rysunki mi chodzi, ale chce być kimś, a moje pasja so w życiu moim sensem i jak nikt tego nie wspiera, to nie mam żadnej motywacji ani nic. Co do rodziny wciąż im nie ufam w 100%, chociaż jest o wiele lepiej niż było, jednak nie rozmawiamy wiele, bo oni wszystkiego nie zrozumią co ja powiem, a każdy potrzebuje przyjaciela jego wieku tak myślę. Ja nie raz się do gościa wyżaliłam (on tez do mnie, bo mówiłam, że się uzupelnialismy). I jeśli jest mi źle, a rodzina nie zawsze pomoże, lub zrozumie moje słowa (i to się tyczy zwykłych rozmów po moje zainteresowania), z przyjacielem zrobisz więcej niż z rodziną